Στο κλίμα της ημέρας που πλάκωσαν οι «δόσεις» με τα χρήματα
που μας δάνεισαν για να τα ξαναπάρουν πίσω στο πολλαπλάσιο, ήρθα σε αντιδιαστολή
με τα λεγόμενα του μπάρμπα Σπύρου Δήμου από τα Σαραντάπορα (1916) ο οποίος
πολέμησε στα οχυρά Ρούπελ. Τότε θυμάται οι Γερμανοί, τους χαιρέτησαν
στρατιωτικά (προς τιμήν της ανδρείας τους) αλλά δεν πρόλαβε να τελειώσει η μέρα
και δεμένους τους οδήγησαν να επισκευάσουν τον δρόμο Δράμα - Καβάλα και τους έδιναν
ένα ξεροκόματο τη μέρα για να ζήσουν. Περισσότεροι λέει πέθαναν από την πείνα
και τις κακουχίες τότε παρά από τα πυρά των τανκς στα οχυρά.
Κατάφερα να γυρίσει με τα πόδια στο χωριό και παντρεύτηκε,
το 1942, την κυρά Ελένη Σπανού, (1915) και μαζί έζησαν όλες τις περιπέτειες που
ακολούθησαν την Κατοχή και μαζί ανέστησαν το σπίτι τους μετά τον εμφύλιο και
προχώρησαν τη ζωή τους μέχρι σήμερα που έμειναν μόνοι τους στο χωριό και δεν
θέλουν να φύγουν να πάνε να ζήσουν κάπου αλλού. Σήμερα που η κυρά Λένη, είναι
σχεδόν κατάκοιτη αλλά έχει τον μπάρμπα Σπύρο, που σαν ήρωας της ζωής που ήταν
πάντα, της παραστέκεται και την βοηθάει σε ότι χρειαστεί και λέει με χιούμορ
πως όπως ποτέ δεν του έδωσαν ένα μετάλιο για την προσφορά του στον πόλεμο, ούτε
και σήμερα τον νοιάζονται τι μπορεί να κάνει να βοηθήσει την γριά του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου